Eind augustus 2012 kreeg mijn dochter, 38 jaar oud, zoals ze het zelf noemde "kwaadaardig nieuws". Borstkanker. Moeder van twee puberdochters en talentvol blogschrijfster. Een borstsparende operatie was geen optie, 4 weken later ging ze onder het mes. Er werd direct een implantaat geplaatst, met alle gevolgen van dien. Ontstekingen waren aan de orde van de dag, die gepaard gingen met veel pijn en na die nieuwe operaties werd het implantaat eruit gehaald. Heel veel verdriet, maar ze bleef moedig. Er was nog één optie, een nieuwe borst, die werd gemaakt van haar buikspek. Een zware ingreep, maar ze ging ervoor, ondertussen driftig schrijvend over haar ziekte, met een lach en een traan.
In diezelfde periode moest ik voor de 2-jaarlijkse controle naar de mammografie bus. Tien dagen later stond de dokter op de stoep om me te vertellen dat wat ik het jaar daarvoor had gedacht "was ik het maar", werkelijkheid was geworden. Weer stond mijn wereld op zijn kop, maar was mijn meisje er nu om mij te steunen. Een borstsparende operatie, chemo’s en bestralingen volgden. Toen mijn haar begon uit te vallen, en mijn kapster kwam om het af te scheren, was ze erbij. Er vloeiden veel tranen, maar het pruiken passen was hilarisch. De chemo was heel zwaar, langzaam herstelde ik.
Er werd een stichting opgericht door mijn dochter en haar vriendenkring: Live4Life. Een jaarlijks terugkerend muziekspektakel waarvan de opbrengst geheel naar goede doelen ging. Het was een doorslaand succes. Ondertussen was er, door de vele blogs die mijn dochter over haar ziekte had geschreven, het idee ontstaan voor een boek. "Waslijnen in de Lucht " kwam in het voorjaar van 2014 uit. Eén van de eerste exemplaren kreeg ik voor moederdag. Wat waren we allemaal trots op haar.
In september 2014 ging ze met een vriendin op vakantie naar Bali, ze klaagde een beetje over haar rug, maar dat zou in die vakantie wel over gaan, zei ze. Na terugkomst werd de pijn alleen maar erger. Fysio bood geen uitkomst. Scans volgden en toen de vreselijke waarheid aan het licht kwam, waren we wéér totaal verslagen. De uitzaaiingen zaten overal, vooral in haar botten. Ze had vreselijke pijnen. De artsen konden niets meer voor haar doen. De eerste tijd in het ziekenhuis, waar ik ook nog een nacht bij haar doorbracht, de mooiste en zwaarste van mijn leven. Ze ging naar huis, wij waakten bij haar. De morfinepomp maakte overuren, we waren machteloos.
11 januari 2015 is ze overleden. Haar afscheid was heel bijzonder. Meer dan 400 mensen waren er aanwezig. Op een stralende dag in oktober dat jaar hebben we haar as uitgestrooid op de Waddenzee. Ze zal nooit vergeten worden, mijn prachtige getalenteerde kind, die zo’n drang had om te leven, haar dochters te zien opgroeien. Ze mocht maar 40 jaar worden. Deze hele heftige, pijnlijke periode met alle onbeschrijfelijke emoties valt bijna niet in een korte column van 450 woorden uit te leggen. Het zijn er daarom een paar meer geworden.
Aukje Braaksma